تاریخچه برداشت علوفه
خب مسلما برداشت محصول به وسیله ماشین های صنعتی سریع تر و بهتر از شیوه های سنتی و دستی است. با استفاده از ماشین آلات کشاورزی به کشاورز این فرصت داده می شود که در مدت زمان کوتاه محصول خود را جمع آوری کند و نیاز به نیروی انسانی نیز برای او کاهش میابد.
تمام زحمات یک کشاورز، از آماده کردن زمین برای کاشت و داشت محصول در مرحله برداشت خود را نشان می دهد. هر چه قدر این مرحله دقیق تر باشد و به نحو احسن انجام شود، سود و درآمد بیشتری برای کشاورز خواهد داشت و باعث ایجاد انگیزه افراد به این صنعت می شود.
خب مسلما برداشت محصول به وسیله ماشین های صنعتی سریع تر و بهتر از شیوه های سنتی و دستی است. با استفاده از ماشین آلات کشاورزی به کشاورز این فرصت داده می شود که در مدت زمان کوتاه محصول خود را جمع آوری کند و نیاز به نیروی انسانی نیز برای او کاهش میابد.کاهش نیروی انسانی را دست کم نگیرید، کاهش نیروی انسانی کاهش حق بیمه و مسکن هزاران هزینه دیگر است.در حالت کلی سه دسته کلی ماشین برداشت داریم:
در حالت کلی علوفه شامل محصولاتی چون، سورگم، ارزن، تیموتی، جو دوسر، علف مراتع و حتی گندم و جو می باشد. اما منظور از علوفه در این مقاله یونجه و شبدر می باشد. از شمال تا جنوب ایران یونجه محصول قابل کشت است. در شهر ساوجبلاغ برداشت یونجه تقریبا به 5 چین در سال می رسد و حتی دیده شده در سال به 9 چین نیز افزایش میابد.
بسته هایی که برای یونجه در نظر گرفته شده به صورت مکعبی است. اما در کشور های دیگر به شکل بسته های سیلویی تر، و سیلویی خشک بسته بندی می شوند. یونجه تازه درو شده دارای رطوبت بالا بین 70 الی 85 درصد بوده که برای انبار کردن نیاز است که این درصد کاهش یابد و به 20 برسد. برای کاهش رطوبت می توان این علوفه ها را در مزرعه در معرض افتاب قرار داد و یا از گرمکن های و خشک کن های موجود در بازار و مناسب این صنعت استفاده کرد.
در منطقه های مرطوب که در آن بارش باران زیاد است بین زمان درو تا جمع آوری علوفه نباید فاصله زیادی وجود داشته باشد. طی آزماشیات انجام شده خشک کردن علوفه در مزرعه ها به صورت آزاد 32 درصد، و خشک کردن در انبار ها 26 درصد می باشد. و همچنین ذخیره این محصول در سیلو با 14 درصد افت پروتئین همراه است.
ماشین های برداشت یونجه
از 5000 سال پیش تاکنون اصلی ترین وسیله برداشت علوفه داس بوده است. کلمه تا کنون شاید برای شما تعجب آور باشد اما درست است، هنوز در بسیاری از نقاط ایران و جهان سوم از داس استفاده می شود. بعد از داس، قداره یا شامیله را داریم که به عبارتی تکمیل شده داس است که عملکرد بیشتری و خستگی کمتری به همراه دارد. یک کارگر با یک داس معمولی حدود 250متر در روز برداشت می کند، اما طبق آمار اگر یه زمین به مساحت یک هکتار با 40نفر نیرو کار داشته باشیم با شامیله 1000متر مربع برداشت میکنیم. می توان گفت با شامیله برای برداشت هر هکتار 100نفر نیرو کار نیاز است.
در سال 1800 ماشین های دروگری روی کار آمدند، که با نیروی دام کار می کردند. دروگر ها با اصول قیچی با حرکت رفت و برگشتی تیغ ها ساخته و تکمیل شده بودند.اگر بخواهم ماشین دروگر را به نسل امروز معرفی کنم با مثال چمن برها این کار را میکنم چمن برها در حقیقت ماشین های درودستی می باشند.اولین بار این ماشین در سال 1840 در آمریکا ساخته شد.
انواع دروگر های رفت و برگشتی
بعد از اینکه یونجه درو شد و رطوبت آن گرفته شد باید در دسته های معین بسته بندی شود. برای اینکه از کپک زدن ساقه پیش گیری کنیم در چند نقطه آن ترک ایجاد میکنیم، با این کار خشک شدن همزمان برگ و ساقه را داریم.
ابزار و وسایل خاصی برای ترک دادن روی این شاخه ها وجود دارد که به نام ساقه ساز معروفند و می توانند به عنوان یک دستگاه مستقل بعد از درو گر ها استفاده شوند. بعضی ماشین های دروگر این قابلیت را دارند که بعد از درو به صورت خودکار ساقه سازی نیز می کنند.این دستگاه از قسمت های زیر تشکیل شده است:
بعد از دروکردن کار ما تمام نمی شود زیرا علوفه گیاهی بسیار پر آب است، باید قبل از انبار کردن خشک شود. خشک کردن در مکان های گرمسیر و پر آفتاب با استفاده از موور کاندیشنر یا دروساقه ساز امکان پذیر است، اما در مناطق کم آفتاب و مرطوب کافی است که علوفه به موقع جمع آوری نشود و بارندگی صورت بگیرد.
برای همین برای جمع آوری آنها از ماشین های ریک یا جارو انجام می شود.برای بهره بردن بیشتر از ماشین های ریک، باید دسته های علوفه را پر پشت کنید و چند ردیف کم پشت را تبدیل به ردیف های پرپشت کنید.یکی دیگر از کارهایی که جارو انجام می دهد جابه جا کردن ردیف و هوا دادن است.
انواع دسته بندی جارو ها
|
|
|
|
| نماد اعتماد الکترونیک | نشان ملی ثبت | گواهی شامد ارشاد |
© کلیه حقوق مادی و معنوی این وب سایت متعلق به داده پردازان هومان پویان می باشد.
