کشت چغندر قند

کشت چغندر قند
قند یکی از منابع اصلی تامین انرژی است. گیاهان قندی عمده در جهان و همچنین در ایران، نیشکر و چغندرقند می باشند. در شرایط کنونی شکر مورد نیاز کشور با در نظر گرفتن میانگین مصرف سرانه نزدیک به 29 کیلوگرم، حدود دو میلیون تن می باشد که حدود نیمی از آن تولید داخل و بقیه از محل واردات شکرخام و تصفیه شده تأمین می شود.

چغندر قند در سیزده استان کشور شامل خراسان رضوی، خراسان شمالی، آذربایجان غربی، فارس، اصفهان، کرمانشاه، همدان، کرمان، خراسان جنوبی، مرکزی، لرستان، قزوین و چهارمحال بختیاری به صورت بهاره و در استان خوزستان به صورت پاییزه کشت می شود. در استان اردبیل نیز برای تولید بذر کشت می شود.

بوم شناسی
چغندر قند نسبت به شرایط مختلف محیطی دارای سازگاری به نسبت بالایی است. نسبت به سرما، گرما، شوری و خشکی تحمل خوبی دارد. با این حال برای رسیدن به بیشینه عملکرد، لازم است که برای آن همانند دیگر گیاهان زراعی بهترین شرایط رشد فراهم شود.

گیاهی روز بلند بوده و به نور زیادی برای رشد و تجمع قند در ریشه نیاز دارد. وجود نور کافی در اواخر دوره رشد، موجب زیاد شدن ذخیره قند و افزایش خواص کیفی چغندرقند می شود. بدین منظور باید فاصله بهینه بوته ها و تراکم مطلوب آنها را در کشتزار مورد توجه قرار داده و ضمن کوشش در جهت حفظ سلامت برگها، نسبت به کنترل سریع علف های هرز نیز اقدام شود.

با اینکه به خشکی به نسبت مقاوم است، اما دستیابی به یک عملکرد بالا، مستلزم وجود رطوبت کافی و برنامه ریزی دقیق آبیاری است. کشت دیم موفق چغندرقند به دست کم 500 میلیمتر آب (جمع ذخیره رطوبتی و باران در فصل رشد با توزیع مناسب) نیاز دارد.

خاکهای حاصلخیز دارای زهکشی مناسب، با بافت متوسط (رسی - شنی) و اسیدیته (pH) خنثی تا کمی قلیایی (7 تا 7/2) برای چغندر قند مناسب هستند. خاکهای دارای مقادیر زیاد سنگ، خاکهای فشرده و سفت که به طور معمول بدون مواد آلی هستند، برای کشت آن مناسب نمی باشند.

جز در مراحل اولیه رشد، نسبت به شوری خاک مقاوم است. با این حال شوری بالای خاک به عنوان یک عامل محدود کننده در تولید آن به شمار می آید.