تری استین چیست؟

همه چیز درباره ی تری استین

تری استین یا گلیسرین تر ی استات نام های رایج تری گلیسرید 1، 2، 3-تری اسیدوکسی پروپان هستند. همانطور که از نام این ماده برمی آید، یک تری استر از ترکیب گلیسرول و یک عامل استیله کننده مانند استیک اسید و استیک انیدرید است. تری استین مایعی بی رنگ است، گرانروی مشابه با روغن های مایع داشته و دمای جوش بالایی دارد. در غلظت های کمتر از 500 ppm، مزه ای شیرین دارد ولی در غلظت های بالاتر به تلخی می زند.

این ماده به عنوان یک ماده ی ضد قارچی کاربرد داشته و برای درمان عفونت های درماتوفیتی ضعیف استفاده می شود. تری استین به عنوان متابولیتی گیاهی (در میوه ها)، حلال، افزودنی سوختی، ادجوانت، ناقل افزودنی های غذایی، امولسیون کننده ی مواد غذایی و نم گیر (humectan) مواد غذایی کاربرد دارد.

تاریخچه و مشخصات

این ماده برای اولین بار در سال 1854 توسط شیمی دان فرانسوی، مارسلین بارتلت، تهیه شد. تری استین، با فرمول C9H14O6، جرم مولی برابر 218.205 گرم بر مول دارد. این ماده به شکل مایعی بی رنگ و روغنی است و بوی کمی مشابه با بوی روغن های مایع دارد. رطوبت و اسیدیته ی این ماده توسط شرکت تولید کننده ذکر می شود و در واقع کاربرد آن با توجه به این مقادیر تعیین می شود. نام های دیگر تری استین پیش تر ذکر شد و از نام های تجاری معروف آن می توان به انزاکین و فانجاکتین اشاره کرد.

همانطور که پیش تر اشاره کردیم، تری استین جذب کننده ی رطوبت یا نم گیر است و در محیط های بازی نیز هیدرولیز می شود. لذا باید در محیط های خشک نگهداری شود و تحت شرایط مناسب تا یک سال ماندگاری دارد. برای حمل تری استین از تانکرهای استیل ضد زنگ استفاده می شود تا از ورود رطوبت و فساد آن جلوگیری شود. زمانی که تری استین شروع به فاسد شدن می کند، بویی مشابه با استیک اسید از خود آزاد می کند که بوی مشخص و بدی دارد.

دمای جوش تری استین بین 158 تا 159 درجه ی سانتی گراد است. این ماده در هیدروکربن های آروماتیک (الکل و استون) و بیشتر ترکیبات آلی به خوبی حل می شود، اما در هیدروکربن های آلیفاتیک و روغن های گیاهی و جانوری حل نمی شود. حلالیت محلول تری استین در آب کم است (بین 8 تا 10 درصد) و به میزان مونو استین و دی استین آن بستگی دارد؛ هرچه مقادیر این ناخالصی ها بیشتر باشد، حلالیت محلول در آب نیز بیشتر است.