خمکاری گرم لوله فولادی

این روش یکی از قدیمی ترین روش ها در خمکاری لوله محسوب می شود. جدول وزن لوله فولادی نیز براساس روش های مختلف تغییر می کند.

به علت تغییر در ساختار کریستالوگرافی بخشی از لوله که حرارت موضعی دریافت می کند، کاربرد خمکاری گرم لوله ها محدود است و در صورت امکان ترجیح به خمکاری لوله به روش سرد است.

اما در بسیاری از موارد زاویه حداکثر خم لوله به روش سرد که محدوده بروز عیب را تعیین می کند کمتر از میزان زاویه خم مورد نیاز است، در نتیجه ناگریز به استفاده از خمکاری گرم می باشیم.

لازم است که پس از فرایند خمکاری به روش گرم، عملیات حرارتی بر روی لوله انجام شود.

در روش خم گرم همان طور که در شکل زیر مشخص است قبل از عملیات خمکاری در محل خم حرارت داده می شود سپس با استفاده از مندرل لوله خم می شود.

به دلیل گرمای موضعی که در محل خم به لوله داده می شود در قیاس ریزملکولی ماده، پیوندهای کریستالی دست خوش تغییر شده و خواص مکانیکی جدیدی پیدا می کند.

لازم به ذکر است که به دلیل صرف انرژی نسبتا زیاد برای گرم کردن لوله و همچنین عدم دقت ابعادی بالا، استفاده از روش گرم فقط در مواقعی که روش های سرد کارایی ندارد توصیه می شود.

در برخی مواردی که استحکام و انعطاف پذیری جنس لوله توان تحمل تنش های خمکاری سرد را نداشته باشد باید از روش شکل دهی گرم استفاده کرد.

در این هنگام باید بعد از خمکاری بر روی لوله عملیات حرارتی انجام شود تا در صورت وجود تنش پسماند لوله تنش گیری شود و قطعه کار در هنگام استفاده دچار عیب هایی نظیر اعوجاج و پارگی نشود.

خم لوله به روش گرم:
برخی از خصوصیات این روش عبارتند از:

خصوصیات روش خمکاری گرم لوله فولادی:

• خمکاری برای محدوده وسیعی از ضخامت و شعاع امکان پذیر است.
• با عیوب بسیاری همچون بیضی شدن سطح مقطع، چروک خوردگی مواجهیم.
• به دلیل پر کردن لوله از شن های داغ، تمیزکاری بعد از خمکاری لوله، اجتناب ناپذیر است.
• مصرف انرژی بسیار زیاد، گران قیمت، فرایند بسیار کند است.
• کم شدن ضخامت دیواره خارجی به واسطه گرم کردن سطح داخلی خم، بهتر از روش های دیگر خمکاری کنترل می شود.