اتصال آرماتورها از احتیاجات اصلی ساخت سازه است.
در گذشته اتصال آرماتور توسط روی هم قرار گرفتن میلگرد ها و سیم پیچی آن ها به یکدیگر و لایه گذاری مجدد بتن بر روی آن ها برای ایجاد اتصال مناسب و انتقال صحیح بار از یک میلگرد فولادی به دیگری صورت می گرفت.
روش فوق به علت مصرف زیاد فولاد مقرون به صرفه نبوده و در مواردی حتی قابل اجرا نمی باشد.
روش اتصال مکانیکی (شبیه جوشکاری) وجود دارد که میلگردها داخل یک غلاف با پخ های داخلی قرار گرفته و در انتهای میلگرد فلز مذاب جهت اتصال آن ها ریخته می شود.
فلز مذاب منجمد شده و اتصال در این روش از استحکام قابل قبولی برخوردار می باشد. در حال حاضر برای اتصال میلگردهای بتن از روش های جوشکاری استفاده می شود.
سه روش عمده جوشکاری برای اتصالات وجود دارد ولی چندین فرایند دیگر را نیز می توان به این منظور استفاده کرد.
دلایل جوشکاری آرماتور:
امروزه به دلایل زیر برای اتصال آرماتور، به طور گسترده ای از جوشکاری استفاده می شود.
نکته قابل توجه آنکه ممکن است اتصال آرماتور به دیگر فولادهای جوش پذیر به منظور افزایش استحکام آرماتور انجام شود.
در چنین مواردی همیشه باید تأثیر جوشکاری را به روی شکل قطعات مد نظر قرار داد.
همچنین ممکن است آرماتور به دیگر فولادها توسط خال جوش اتصال یابد که این هم برای ثابت کردن موقعیت این اجزا انجام می شود.
در اینجا نیز باید اثر جوشکاری بر روی قطعات مد نظر قرار گیرد.
|
|
|
|
| نماد اعتماد الکترونیک | نشان ملی ثبت | گواهی شامد ارشاد |
© کلیه حقوق مادی و معنوی این وب سایت متعلق به داده پردازان هومان پویان می باشد.
