اتصالات در سازه های پیش ساخته

تفاوت اصلی بین سیستم یکارچه و سیستم های پیش ساخته بتنی در اتصالات آن ها است.

عناصر پیش ساخته به وسیله بتن درجا ریز، گروت ریزی، اتصالات مکانیکی و میلگرد های پیش تنیده به یکدیگر متصل می شوند.

وظیفه اتصالات انتقال نیرو بین قطعات پیش ساخته است.

ناحیه اتصال باید قادر به تحمل بار ثقلی و جانبی بوده و مقاومت و شکل پذیری کافی داشته باشد. در غیر این صورت از تمام ظرفیت سیستم پیش ساخته استفاده نخواهد شد.

به طور عمده رفتار لرزه ای سازه های بتنی پیش ساخته تحت تأثیر اتصالات بین اعضای پیش ساخته است.

زلزله های پیشین نشان داده اند که عمده خسارت این سازه ها در ناحیه اتصالات آن ها رخ داده است.

به بیانی دیگر اتصالات سازه های بتنی پیش ساخته را می توان به عنوان بحرانی ترین و ضعیف ترین نقاط این سازه ها بر شمرد که باعث شده است در بسیاری از کشورهای جهان، سازه های بتنی پیش ساخته در مناطق با لرزه خیزی زیاد مورد استفاده قرار نگیرند.

اتصالات در سازه های بتنی پیش ساخته را می توان براساس نحوه ساخت، به دو دسته خشک و تر طبقه بندی کرد:

اتصالات خشک:
در این نوع اتصالات قطعات پیش ساخته به کمک جوش دادن یا پیچ کردن صفحات یا پروفیل های مدفون در بتن به یکدیگر متصل می شوند.

اتصالات پیش تنیده نیز در این رده جای دارند. اجرای اتصال خشک به طور معمول سریع بوده ولی با توجه به اینکه عملکرد آن وابستگی زیادی به کیفیت جوش و پیچ مورد استفاده دارد، استفاده از این روش اجرا در اتصالات مقاوم لرزه ای همواره با تردیدهایی همراه است.

اتصال تر در سازه:
در این نوع اتصال قطعات پیش ساخته به وسیله اتصال میلگرد ها و بتن ریزی درجا به هم پیوند داده می شوند.

اتصال میلگرد ها می تواند از طریق همپوشانی، بست های مکانیکی و یا کوپلرها انجام پذیرد.

سازه های پیش ساخته با اتصالات تر به گونه ای طراحی می شوند که پاسخ دینامیکی و رفتاری مشابه سازه های درجای بتنی داشته باشند.

از این رو می توان از ضوابط مربوط به سازه های درجا در آیین نامه های ساختمانی برای طراحی سازه های پیش ساخته با اتصالات تر استفاده کرد.

اما در مورد سازه های پیش ساخته با اتصالات خشک، رفتار آن ها متفاوت از سازه های درجا است.

اتصال تر:
لذا ضوابط آیین نامه ای مربوط به سازه های درجا نمی تواند در طراحی آن ها استفاده شود.

عدم وجود ضوابط طراحی مناسب برای سیستم های پیش ساخته با اتصالات خشک یکی از بزرگ ترین موانع برای استفاده از این سیستم ها در نواحی لرزه خیز محسوب می شود.