آزمایش های قیر

ویسکوزیته قیر کمیتی است که خواص روانی قیر را در درجه حرارت های بالا مشخص می کند. ویسکوزیته در تعیین عملکرد آسفالت موثر است. مقاومت داخلی مایعات که مانع حرکت آنها می شود ویسکوزیته یا گرانروی می نامند. هر اندازه قیر نسبت به گرما حساس تر باشد کندروانی آن در درجه حرارت های بالا کمتر خواهد بود.

آزمایش کندروانی قیر برای تعیین خواص روانی قیرها در درجه حرارت های بالا که معمولاً درجه حرارت هایی هستند که در عمل مخلوط های قیری ساخته می شوند کاربرد دارد و انجام می گیرد. اصولاً هر چه ویسکوزیته قیر کمتر باشد، استفاده از آن تولید و پخش آسفالت راحت تر خواهد بود به عبارت دیگر قیر و جابه جایی آن از مخازن اصلی به مخازن اختلاط و همچنین اختلاط قیر با مصالح راحت تر صورت می گیرد.

یعنی مصالح در مدت زمان کمتری به راحتی توسط قیر پوشش می یابند و پخش آسفالت با سرعت و سهولت انجام می گیرد اما ویسکوزیته قیر با پایداری با تغییرات دما رابطه مستقیم دارد. چنانچه ویسکوزیته قیر کم باشد در گرمای تابستان قیر حالت خمیری به خود می گیرد و سبب مواج شدن آسفالت در زیر بار ترافیک و قیر زدگی آسفالت می شود. همچنین اگر ویسکوزیته قیر از حد مناسب زیادتر باشد، موجب می شود که در زمستان آسفالت ها دچار ترک خوردگی شده و از بین برود.

آزمایش نقطه نرمی

درجه حرارتی که در آن قیر حالت نرمی پیدا می کند نقطه نرمی قیر نامیده می شود. این آزمایش به منظور مقایسه حساسیت قیرها نسبت به تغییرات درجه حرارت آزمایش انجام می گیرد. قیری که درجه حرارت نرمی اش بیشتر باشد، کمتر در مقابل تغییرات درجه حرارت حساس بوده و درجه نفوذ و یا کندروانی آن کمتر تغییر می کند. یکی از اهداف این آزمایش محاسبه مقدار مقاومت قیر خالص و مصالح ساخته شده با آن قیر نسبت به تغییرات درجه حرارت است.

آزمایش درجه نفوذ

این آزمایش برای تعیین سختی نسبی قیرهای خالص و قیرهای دمیده به کار می رود. قیرهای دمیده از دمیدن هوای داغ به قیر در مرحله آخر عمل تصفیه به دست می آید و بر اساس درجه نفوذ و درجه نرمی درجه بندی می شود. هر قدر آب و هوای منطقه گرم تر یا میزان آمد و شد بیشتر بیشتر و بار وسایل نقلیه سنگین تر باشد، باید از قیر با درجه نفوذ کمتری استفاده کرد و بر عکس هر قدر آب و هوای منظقه ای سردتر باشد باید از قیر با درجه نفوذ بیشتری استفاده نمود.

درجه اشتعال قیر درجه حرارتی است که وقتی گرمای قیر به آن درجه حرارت می رسد با نزدیک کردن شعله به سطح آزاد آن، جرقه ای در نقطه ای از سطح قیر تشکیل شود. این آزمایش دارای اهمیت زیادی است زیرا با تعیین درجه اشتعال قیر، حداکثر درجه حرارتی را که بدون خطر آتش سوزی می توان قیر را گرم و به دست آورد. این آزمایش بیان می کند که درجه حرارت قیر نباید از 176 درجه سانتیگراد بیشتر شود چون در این صورت قیر خواص خود را از دست می دهد.

آزمایش تعیین چگالی

این آزمایش که بر اساس استاندارد ASTM D70 انجام می شود از این جهت دارای اهمیت است که در کارگاه های راهسازی میزان ذخیره قیر در تانکرها و استخرهای ذخیره قیر، بر حسب حجم قیر بیان می شود لذا برای دانستن حجم قیر محاسبه وزن حجمی دارای اهمیت است.

آزمایش انگمی قیر

قیری که در راهسازی استفاده می شود باید دارای خاصیت چسبندگی زیاد باشد تا دانه های مصالح سنگی را به خوبی اندود کرده و آنها را به یکدیگر بچسباند. برای تعیین نشانه ای از چسبندگی قیرها مقدار قابلیت شکل پذیری آنها اندازه گیری می شود. خاصیت انگمی قیر به درجه سختی آن بستگی دارد. قیری که خاصیت انگمی آن کم باشد سخت و شکننده است در حالی که قیری که دارای خاصیت انگمی مناسبی باشد و در آسفالت مصرف شود به ندرت در فصل زمستان در آن ترک ایجاد می شود.