یکی از روش های کنترل غیرفعال در سازه هاست که از اواسط دهه 1980 میلادی برای کنترل ارتعاشات سازه های مهندسی عمران به کار رفته است. سیستم TLD از یک یا چند مخزن حاوی مایعی که عمدتاً آب است، تشکیل می شود که این ظرف ها در قسمت بالای سازه نصب شده و از تلاطم آب در این ظرف ها برای کاهش نوسانات سازه استفاده می شود.
زمانی که فرکانس ارتعاشات تحریک اعمال شده به مخزن برابر با فرکانس طبیعی ارتعاشات مایع درون مخزن باشد، اختلاف فاز موجود بین تحریک و برش پایه TLD سبب استهلاک انرژی می شود و به همین دلیل میراگرهای مایع تنظیم شده می توانند در تحریکات مختلف، رفتار نامطلوب سازه را بهبود دهند.
اما مشکل عمده این میراگر این هست که وزن آب + وزن مخزن و سیستم عایق بندی و … باعث افزایش وزن کل سازه می شود و برای تحمل این اختلاف وزن باید تیرها و ستون های قویتری استفاده شود. در نتیجه موقع زلزله، سازه به دلیل جرم و سختی بالاتر نیروی بیشتری جذب می کند و عملاً اثر دمپینگ این سیستم رو به شکل قابل ملاحظه ای کاهش می دهد.
ویژگی های میراگرهای مایعی قابل تنظیم
مزایا
کاربرد
یکی از روش های کارآمد کنترل ارتعاش سازه استفاده از میراگرهای مایع هماهنگ شده (TLD) می باشد. این نوع میراگرها غالباً در بالاترین طبقه ساختمان نصب می شوند. کاربردهای موفقی از میراگرهای مایع هماهنگ شده (TLD) در سازه گزارش شده است. این میراگرهادر ساخت نوعی سقف شناور سبک تعریف شده است که روی سطح آزاد آب قرار داده شود.
این سطح شناور می تواند از پدیده ی شکست موج جلوگیری به عمل آورد. شکست موج موجب افزایش میرایی می شود اما در پاره ای از موارد باعث می شود مقدار میرایی از حد بهینه ی محاسبه شده توسط طراح بیشتر شود. از آن جا که بیشتر روابطی که تاکنون برای توصیف حرکت مایع ارائه شده با شرط رخ ندادن شکست موج است، سقف شناور انعطاف پذیر برای میراگرهای مایع هماهنگ شده (TLD) موجب می شود که روابط مذکور اعتبار خود را در مدل حفظ نمایند.
|
|
|
|
| نماد اعتماد الکترونیک | نشان ملی ثبت | گواهی شامد ارشاد |
© کلیه حقوق مادی و معنوی این وب سایت متعلق به داده پردازان هومان پویان می باشد.
