تحلیل پایدارسازی ترانشه ها با استفاده از ژئوگریدها

تحلیل پایدارسازی ترانشه ها با استفاده از ژئوگریدها

از دیرباز تلاش های متعددی به منظور غلبه بر ضعف کششی خاک انجام گرفته است. استفاده از یک عنصر (جسم) کششی به منظور بهبود مقاومت خاک از مدت ها قبل به کار گرفته شده به طوری که بیش از سه هزار سال پیش، بابلیان در ساخت زیگورات ها از خاک مسلح استفاده کرده اند. همچنین استفاده از ترکیب خاک و کاه به عنوان مصالح ساختمانی در ایران نیز متداول بوده است. نخستین ترانشه از خاک مسلح به ارتفاع پنج متر ساخته شد.

در اواخر دهه 70 میلادی استفاده از مصالح با قابلیت کشسانی، نظیر ژئوتکستایل که پیش از آن جهت جداسازی و فیلتراسیون استفاده می شد، به عنوان مصالح تسلیح کننده معمول شد. پارچه های پلیمری یا مصنوعی مانند ژئوتکستایل و ژئوگرید به دلیل سختی نسبتاً کم، از نظر تغییر شکلپذیری با خاک سازگارتر هستند. علاوه بر این، پارچه ها تراوا و مقاوم در برابر خوردگی هستند و بعضی از آنها در برابر پوسیدگی، حملات باکتری ها و اسیدها پایدار بوده و غیرسمی نیز هستند.

معرفی ژئو گریدها

ژئوگریدها یکی از انواع مصالح ژئوسنتتیک (یعنی مصالحی از جنس پلیمر که با اهداف مسلح سازی، جداسازی، فیلتراسیون و… در مجاورت و تعامل با سازه های خاکی و سنگی به کار برده می شوند) هستند. معمولاً به منظور تقویت استفاده می شوند و شامل شبکه ایاز اجزای کششی هستند که اندازه ی چشمه های آنها به صورتی است که بتواند با مصالح اطراف قفل و بست ایجاد کند.

این مصالح دارای ساختاری صفحه ای هستند، یعنی از المان های کششی که به صورت طولی و عرضی قرار گرفته اند و در نقاط فصل همدیگر را قطع کرده و ایجاد شبکه با اشکال و اندازه های متفاوت م نمایند، تشکیل شده یافته اند. انواع مختلف ژئوگرید را می توان با توجه به مواد تشکیل دهنده و نحوه تولید دسته بندی کرد.