چاه جذبی یکی از روش های سنتی دفع فاضلاب انسانی است که کماکان در مناطق دارای زمین آبکش و سطح آب های زیرزمینی پایین مورد استفاده قرار می گیرد. البته ورود مستقیم فاضلاب به چاه جذبی بدون هیچ گونه عملیات پیش تصفیه، قابلیت این گونه چاه ها را در کاهش آلودگی فاضلاب به شدت کاهش می دهد که این امر موجب آلودگی منابع آب زیرزمینی می شود.
لذا استفاده مستقیم از چاه حذبی برای دفع فاضلاب توصیه نمی شود. اتصال به سیستم فاضلاب شهری در صورت دسترس بودن و یا استفاده از پکیج های فاضلاب مجهز به فن هوادهی که فرایند تصفیه فاضلاب در آنها با کمک باکتری های هوازی و در نتیجه با کاهش بوی فاضلاب صورت می گیرد. روش های مطمئن تری در این خصوص محسوب می شود.
در صورت انتخاب چاه جذبی به عنوان گزینه دفع فاضلاب انسانی می بایست فاضلاب را ابتدا به داخل یک انباره تعفن (سپتیک تانک) هدایت نمود تا با ایجاد تاخیر و ایستایی در حرکت فاضلاب به مدت تقریبی 24 ساعت، لجن موجود در آن ته نشین شده و سپس آب باقی مانده به چاه جذبی هدایت شود.
با توجه به فرایند هضم لجن در چاه جذبی و سپتیک تانک با استفاده از باکتری های بی هوازی، بوی نامناسبی همراه با گازهای قابل انفجار از این دو سیستم متصاعد می شود که می بایست حتماً با در نظر گرفتن لوله ونت مستقل با سایز حداقل 4 اینچ به محوطه آزاد و دور از محل اسکان ساکنین مثلاً به محوطه بام ساختمان، تخلیه شود.
ضمناً اتصال لوله های آب باران به چاه جذبی فاضلاب نیز کاملاً اشتباه بوده و می بایست جدا از آن احتراز شود زیرا در هنگام بارش باران به ناگهان حجم زیادی از آب وارد سپتیک تانک یا چاه حذبی شده و موجب بر هم خوردن اکوسیستم موضعی باکتری های بی هوازی و اختلال در فرایند هضم لجن و همچنین بر هم خوردن لجن و متصاعد شدن بوی ناخوشایند فاضلاب و پخش آن در محوطه ساختمان می شود.
|
|
|
|
| نماد اعتماد الکترونیک | نشان ملی ثبت | گواهی شامد ارشاد |
© کلیه حقوق مادی و معنوی این وب سایت متعلق به داده پردازان هومان پویان می باشد.
