کار با کیسه احتمالاً یکی از قدیمی ترین و ساده ترین تکنیک های قرار دادن بتن زیر آب است. این متد یک بسط طبیعی استفاده از مصالح بنایی است، اما دارای انعطاف پذیری است که بلوک های ساختمانی را قادر می سازد که به هم قالب بندی شوند و در نتیجه قید خوبی پیدا می کنند.
این روش ساخت، متمرکز بر کار کارگر است اما انعطاف پذیری زیادی با نوع کار دارد. در پروژه های قدیمی مهندسی، از کیسه ها برای ساخت المان های بزرگ موقتی و کارهای دایم استفاده شده است. اگر چه پیشرفت های جدید در بتن ریزی زیر آب باعث شده این متد بی مصرف به نظر آید، اما نباید آن را تا این حد دست کم گرفت.
یکی از موارد استفاده رایج از این روش در قراردهی سریع کیسه ها برای فرم دادن به حرکات غیرطبیعی و مکرر سیال برای کارهای ترمیمی کوچک است. این کیسه ها به مهندسان راه حل ارزان، ساده و مورد استفاده در خیلی از موارد ارائه می دهند. این تکنیک در مورد کارهای حجیم و با دوام نباید با روش های مدرن مقایسه شود اما برای کارهای موقتی و یا کوتاه مدت این روش باید مد نظر قرار گیرد.
کیسه های مورد استفاده در این فرایند معمولاً از پارچه مقاوم کنفی هستند و سایز آنها باید به صورتی باشد که برای انسان قابل حمل باشد. حداکثر اندازه دانه ها در این بتن حدود 12 میلیمتر است. نصف کیسه باید با یک بتن خیلی پلاستیک پر شود. کیسه ها قابل انعطاف خواهند بود، بنابراین آنها را قادر می سازد که در هم قفل شوند.
خمیر سیمان از بین بافت های کنف تراوش می کند و به وصل کردن کیسه ها به هم کمک می کند. زیاد پر کردن کیسه انعطاف پذیری مورد نیاز کیسه ها را برای قراردهی کاهش می دهد.کیسه ها به همان نوع ارتباط دادنی که در کارهای آجری استفاده می شود با دست در جایشان گذاشته می شوند و همان طور که کیسه قرار داده می شوند با کاری مانند میخ کوبی به وسیله طول کوتاهی از فولاد مسلح می شوند.
|
|
|
|
| نماد اعتماد الکترونیک | نشان ملی ثبت | گواهی شامد ارشاد |
© کلیه حقوق مادی و معنوی این وب سایت متعلق به داده پردازان هومان پویان می باشد.
