در اثر خلازایی سطح بتن دچار خوردگی های موضعی و کندگی نامنظم می شود. که از خرابی ناشی از فرسایش که صاف است کاملاً متمایز است. بر خلاف خرابی ناشی از سایش و فرسایش، حتی بتن های قوی و با مقاومت زیاد نمی توانند در مقابل خرابی ناشی از پدیده خلاز ایی مقاومت نمایند. بهترین راه حل حذف عوامل ایجاد کننده خلا ز ایی یعنی جلوگیری از ایجاد سطوح ناصاف یا تغییرات شدید در مسیر آب است.
استفاده از بتن با مقاومت فشاری زیاد و به کار بردن ستگدانه هایی با قطر حداکثر 20 میلیمتر تا حدی به مقاومت بتن در مقابل خلازایی کمک می نماید. استفاده از پلیمرهای مختلف یا بتن الیافی نیز تا حدودی مقاومت بتن را در مقابل پدیده خلازایی بالا خواهد برد. پوشش های نئوپرن و پلی یورتین که محکم به بتن چسبیده نیز می توانند موجب افزایش مقاومت پدیده خلازایی شوند.
نفوذ نمک ها در بتن
این پدیده در اثر نفوذ و ته نشین شدن نمک ها در خلل و فرج و ترک های سطح بتن توسط رطوبت، آب های زیرزمینی یا باد ایجاد می شود. نمک ها در داخل بتن به علت تشکیل بلور و افزایش حجم، فشار زیادی را ایجاد نموده و موجب خرابی سطح بتن می شوند. در اثر این پدیده غیر از خرابی سطح بتن خوردگی میلگرد و زنگ زدگی داخل بتن نیز ایجاد می شود.
به طور کلی تمامی این خرابی ها تحت اثر عوامل بیرونی و درونی حادث می شوند. در گروه عوامل بیرونی می توان از درجه حرارت زیاد محیط و کاهش و افزایش متناوب رطوبت نسبی آن، آب و خاک موجود در اطراف بتن های ساخته شده که اغلب حاوی املاح مهاجم برای بتن هستند، انتقال یون ها توسط جریان هوا، طوفان های ماسه و حملات بیوشیمیایی نام برد.
در گروه عوامل دورنی می توان از مصالح تشکیل دهنده بتن یعنی مصالح سنگی نامناسب دارای املاح و غبار زیاد، آب زیاد، آب نامناسب و حاوی املاح برای بتن، سیمان های غیر استاندارد و نامناسب برای شرایط محیطی مختلف، فولاد نامناسب و همچنین از نگهداری غیر صحیح مصالح یاد شده، طرح اختلاط نادرست، عدم رعایت پوشش کافی روی آرماتور و عمل آوری نامناسب نام برد.
|
|
|
|
| نماد اعتماد الکترونیک | نشان ملی ثبت | گواهی شامد ارشاد |
© کلیه حقوق مادی و معنوی این وب سایت متعلق به داده پردازان هومان پویان می باشد.
