سیستم های رنگ خوردگی فولاد

نیروی محافظتی یک قشر رنگی با بالا بردن ضخامت قشر افزایش پیدا می کند. و در ضمن حدی نیز برای ضخامت قشر وجود دارد که پایینتر از آن محافظت کافی به وجود نمی آید. این حد معمولاً با نوع رنگ، صافی سطح فولاد و سختی شرایط خورندگی تغییر می کند. برای محافظت فلزی که در معرض هوای آزاد است، چهار لایه از رنگ های معمولی که در معرض هوا خشک می شوند، لازم است.

در تعیین ضختامت قشر رنگ بر اساس حد متوسط باید دقت کافی مبذول شود، زیرا در ضخامت قشر رنگی که حتی توسط یک نقاش ورزیده نیز به وجود آمده تا حدود صد در صد تفاوت وجود دارد. با وجود اینکه با یک لایه از بعضی انواع رنگ ها می توان ضخامتی حدود 125 میکرون به دست آورد. ولی اغلب سیستم های رنگ شامل جندین لایه است که برای لایه های آستر و همچنین لایه ها ی تکمیلی فرمول های جداگانه ای به کار برده شده است.

وجود چند لایه از رنگ به کاهش خلل و فرج رنگ کمک کرده و خطر ناشی از ایجاد فاصله در بین دو نوبت رنگ کردن را نیز حذف می کند. هر نوع سیستم رنگ چند لایه ای باید به طور کلی مورد مطالعه قرار بگیرد. هر لایه برای عملی که انجام می دهد باید مناسب بوده و با سری لایه ها نیر هاهنگی داشته باشد. معمولاً یک سیستم صحیح رنگی موقعی به وجود می آید که خصوصیات لایه ها و زمان کاربرد آنها طوری باشد که هر لایه بالایی به طور مختصر در لایه پایینی حل شده و بدین ترتیب تمام لایه ها در یکدیگر فرو روند.

محافظت کاتدیک را د ر هر قسمت از ابینه فنی که در زیر آب یا در محیط های مرطوبی قرار گرفته باشد می توان به کار برد. تماس مداوم با الکترولیت معمولاً مورد لزوم است. برای ابنیه دریایی چنانچه سطح مد بالاتر باشد محافظت کاتدیک موثر نیست ولی چنانچه ساختمان به نحوی ساخته شده باشد که نصف آن در فاصله ارتفاع بین جذر و مد قرار گیرد.

تا حدودی مناسبی محافظت کاتودیک انجام می شود.به کار بردن محافظت کاتدیک از نظر اقتصادی به عوامل زیادی بستگی دارد. طبیعت ابنیه فنی و محیط آن تشخیص اینکه جلوگیری از خوردگی تا چه حد حائز اهمیت است و بالاخره مشکلات استفاده از سایر روش ها در تصمیم گیری موثر است.