عوامل موثر بر خوردگی بتن آرمه در برابر یون کلر

نفوذ پذیری بتن به واسطه حفرات و لوله های موئینه و ریز موجود در خمیر سیمان آن است. هر چند نفوذ از طریق سنگدانه ها نیز امکان پذیر است اما عمدتاً نفوذ از طریق خمیر سیمان و وجه مشترک خمیر سیمان و سنگدانه (ناحیه انتقالی) صورت می پذیرد. نفوذ پذیری یون کلر و یون های مختلف دیگر کمی متفاوت است و به تحرک یونی وابسته است و صرفاً به تخلخل و حفرات موجود (مقدار و اندازه آن ها) وابستگی ندارد.

نفوذ قلیا ها

خاصیت قلیایی بتن می ‏تواند به دلیل واکنش بتن با گازهای اسیدی مانند دی‏ اکسید‏کربن (CO₂) از بین برود. هنگامی که دی‏ اکسیدکربن هوا به داخل بتن نفوذ کرده و با هیدروکسیدها (مانند هیدروکسید کلسیم) واکنش دهد، کربنات‏ ها (مانند کربنات کلسیم) شکل می ‏گیرد. این واکنش سبب کاهش PH تا 8/5 می شود که در این شرایط، لایه اکسید آهن منفعل پایدار نمی‏ ماند.

کربناتاسیون بتن همچنین سبب کاهش مقدار یون‏ های کلراید لازم جهت خوردگی بتن آرمه می شود.بتن تازه دارای محیطی مرطوب و قلیایی با PH بین 12 تا 13 است. این محیط قلیایی باعث ایجاد یک لایه اکسید آهن محافظ (لایه منفعل) پیرامون میلگرد شده که مانع از پیشرفت خوردگی بتن آرمه است. زمانی که لایه اکسید آهن پا برجا است، میلگرد به لحاظ شیمیایی تقریباً غیرفعال می‏ ماند.

نفوذ نمک ها (INGRESS OF SALTS)

نمک های ته نشین شده حاصل تبخیر و جریان آب های دارای املاح است. نمک هایی که توسط باد در خلل و فرج و ترک ها جمع می شوند. هنگام کریستالیزه شدن می توانند فشار مخربی به سازه ها وارد کنند که این عمل علاوه بر تشدید زنگ زدگی باعث خوردگی بتن آرمه می شود. تر و خشک شدن متناوب نیز می تواند تمرکز نمک ها را شدت بخشد زیرا آب املاح دار، پس از تبخیر، املاح خود را به جا می گذارد.