انواع ترانسفورماتور بر اساس عایق

انواع ترانسفورماتور بر اساس عایق:
ترانسفورماتورها را بر اساس عایقی که استفاده می کنند، می توان به دو دسته خشک و روغنی تقسیم کرد.

ترانسفورماتور خشک:
این نوع ترانسفورماتور فاقد سیستم خنک کننده مایع است. سیم پیچ های ترانسفورماتور از رزین اپوکسی پوشانده شده اند تا از نفوذ رطوبت در آن ها محافظت شود. بنابراین تنها محیط خنک کننده هوا است.

از آنجا که هوا عایق مناسبی نیست، بنابراین در ترانسفورماتور خشک از پیچه های بزرگ استفاده می شود تا دمای بالا جبران شود. این همان موضوعی است که به دلیل آن، ترانسفورماتورهای خشک محدوده های ولتاژ بالاتر از 33 کیلوولت استفاده نمی شوند.

به دلیل وجود سیستم خنک کننده ضعیف ترانس های خشک، آن ها گرمای بیش از حدی دارند که طول عمرشان را کم می کند. علاوه بر این، برای اطمینان از گردش هوا، به بازرسی منظم نیاز دارند.

ترانسفورماتورهای خشک در محیط داخلی استفاده می شوند، زیرا خطر آتش سوزی آن ها کمتر است.

ترانسفورماتور روغنی:
این نوع ترانسفورماتورها از روغن قابل اشتعال برای خنک کاری استفاده می کنند.

روغن نسبت به ترانسفورماتور نوع خشک سرمایش بهتری دارد و به همین دلیل از آن برای ترانسفورماتورهای توان بالا در محیط های خشن بیرون استفاده می شود.

ترانسفورماتور روغنی

عیب ترانسفورماتورهای روغنی این است که به دلیل وجود مخزن روغن و سنسورهای مورد نیاز برای پایش رطوبت و غیره از نظر اندازه بسیار بزرگ هستند. روغن قابل اشتعال است، بنابراین ترانس های روغنی برای محیط داخلی مناسب نیستند.