بیوپلیمرها راهکاری برای کاهش تولید پسماند پلاستیکی

بیوپلیمرهای زیست تخریب پذیر توسط فعالیت میکروارگانیسم ها و آنزیم ها در محیط هوازی و تحت شرایط خاص به دی اکسیدکربن، نمک های معدنی و آب تبدیل می شوند.

این فرآیند ممکن است در محیط طبیعی و یا در کارخانه کمپوست سازی انجام شود. دو واژه "زیست تخریب پذیر" و "کمپوست پذیر" می توانند گمراه کننده باشند، پلیمر "زیست تخریب پذیر" می تواند بدون محدودیت زمانی و به صورت بیولوژیکی تجزیه شود (این فرآیند ممکن است سال ها به طول انجامد). پلیمر "کمپوست پذیر" اما در یک بازه زمانی مشخص برای کمپوست سازی تخریب می شود.نکته حائز اهمیت این است که تنها پلیمرهای "کمپوست پذیر" هستند که هیچ ماده مضری وارد محیط زیست نمی کنند، چرا که از دیدگاه مدیریت پسماند، مدت زمان انجام تخریب بر عملکرد درست آن موثر است.

پسماند بیوپلیمرها ممکن است توسط مصرف کنندگان خانگی و یا صنایع و کارخانه ها تولید شود. پسماند مصرف کنندگان خانگی اغلب به همراه سایر پسماندهای جامد شهری جمع آوری می شود.معمولا زباله های پلاستیکی شامل مخلوطی از زباله های زیستی با ساختار شیمیایی ناشناخته است که ممکن است با مواد ارگانیک (مانند کاغذ و مواد غذایی) و مواد غیرپلیمری معدنی آلوده شده باشد که این موضوع کار بازیافت را در مقایسه با زباله های صنعتی پیچیده تر می کند.

واحدهای تصفیه مکانیکی-بیولوژیکی (MBT) نقش مهمی در تصفیه پسماندهای خانگی و صنعتی دارند. این واحدها برای تثبیت مواد آلی موجود در زباله های شهری پیش از انتقال به محل دفن زباله راه اندازی شده اند.فرآیند تثبیت هوازی یا بی هوازی پس از جداسازی مکانیکی قسمت های قابل بازیافت انجام می شود. در مرحله بعد بیوپسماندها از سایر مواد قابل بازیافت جدا می شود تا به قسمت تخریب و کمپوست منتقل شود.

نکته مهم این است که سیستم های تفکیک زباله، زباله های خانگی را به دسته هایی از قبیل شیشه، کاغذ، فلز، پلاستیک و بیوپسماند (زباله های آشپزخانه و باغچه) تفکیک می کنند، در این مرحله جداسازی محصولات با پایه زیستی از سایر پسماندها بسیار سخت است زیرا این دسته از محصولات تنها 0.5 درصد از کل زباله های بسته بندی جمع آوری شده از خانوارها را تشکیل می دهد.

بنابراین صحبت درباره بازیافت محصولات با پایه زیستی تنها زمانی می تواند مطرح می شود که زیرساخت ها و امکانات مناسب برای مدیریت پسماند در دسترس باشد.این موضوع مشخص می کند که حتی در کشورهایی که تفکیک زباله در منازل به درستی در حال اجراست نیز جداسازی و بازیافت بیوپلیمرها تنها با صرف هزینه و تجهیزات امکان پذیر است.

ناگفته پیداست که افزایش استفاده از بیوپلیمرها و در نتیجه رشد سهم این مواد زیست تخریب پذیر در میان پسماندها می تواند تفکیک و بازیافت این محصولات را راحت تر کند، این اتفاق نیز تنها در صورت آگاهی دادن به عموم مردم و مجاب کردن آن ها به استفاده از محصولات بیوپلیمری رخ می دهد.به همان میزان که مردم باید از مزایای خرید محصولات موردنیاز خود در ظروف و بسته بندی ها زیست تخریب پذیر آگاه شوند، تولیدکنندگان نیز باید کیفیت این محصولات را برای جذب بیشتر مردم بالا ببرند.