تاریخچه مخمر و استفاده از آن

این مواد میکروارگانیسم­های یوکاریوتی هستند که تخمین زده می‌شود یک درصد از کل گونه های قارچی شناسایی شده باشد و احتمالا یکی از اولین موجودات زنده ای بودند که روی کره زمین پدیدار شدند. این مواد تک سلولی هستند اگرچه برخی گونه ها ممکن است به صورت رشته های چند سلولی نیز دیده شوند.

کلمه مخمر با ریشه هند و اروپایی به معنی جوش یا حباب می‌باشد. پاستور نشان داد که اضافه شدن حباب اکسیژن به محیط مایع مخمر، رشد سلولی را افزایش می دهد. اما تخمیر مهار می‌گردد. این مشاهده بعدها به عنوان اثر پاستور نامیده شد.

این مواد از ترکیبات ارگانیک به عنوان منبع انرژی استفاده می کنند و برای رشد نیاز به نور خورشید ندارند. کربن مورد نیاز مخمر ها از قندهای هگزوز مثل گلوکز، فروکتوز یا دی ساکاریدهایی مثل ساکارز و مالتوز به دست می آید. برخی از گونه های آن ها می توانند قندهای پنتوز، الکل ها و اسیدهای ارگانیک را نیز متابولیزه کنند.

این مواد می توانند هوازی اجباری یا بیهوازی اختیاری باشند و برخلاف برخی باکتریها نمی توانند بیهوازی اجباری باشند و در محیط هایی با اسیدیته خنثی یا کم اسیدی بهتر رشد می‌کند. همچنین از این نظر که در چه محدوده دمایی بهتر رشد می کنند بسیار متفاوتند. برای مثال یک گونه مخمر در دمای 20 تا 2- درجه سلسیوس به صورت بهینه رشد می‌کند و یک گونه دیگر در دمای 35-5 درجه سلسیوس.

سیکلوهگزیل آمید آنتی بیوتیکی است که گاهی اوقات به محیط رشد مخمر اضافه می شود تا رشد مخمرهای ساکارومایسس را مهار کرده و گونه های وحشی را انتخاب کند. گونه های مختلف مثل Saccharomyces Cerevisiae این توانایی را دارند تا کربوهیدرات ها را به کربن دی اکسید و الکل تبدیل کنند.