باز فرآوری زباله های هسته ای

انرژی هسته ای حدود 11 درصد از کل برق جهان را امروزه تأمین می کند. این منبع انرژی در طول کارخانه هیچ دی اکسید کربنی تولید نمی کند، به این معنی که از طریق انتشار گازهای گل خانه ای به تغییرات آب و هوایی کمک نمی کند. این منبع می تواند به صورت شبانه روزی برای حجم زیادی از صنایع و خانوارها تأمین انرژی کند که این به آن مزیتی نسبت به تأمین انرژی از طریق طبیعت متناوب خورشید و باد می دهد.

رسیدن به نقطه ای که تقریباً همه زباله های هسته ای قابل استفاده مجدد باشند، یک چالش بزرگ ایجاد می کند، که شاید با قرار دادن یک انسان بر روی ماه قابل مقایسه باشد، اما غیر ممکن نیست.این انرژی همچنین به دلایل مختلف مورد تحقیر گسترده قرار می گیرد - که بسیاری از آنها کاملاً احساسی و با دلایل اندک یا بدون هیچ دلیل علمی است. فوری ترین مسأله مشروع، مدیریت سوخت هسته ایِ استفاده شده است، محصولی جانبی که باید از راکتور خارج شود و سوخت تازه جایگزین شود تا تولید برق ادامه یابد.

تحقیقات مداوم در حال دست و پنجه نرم کردن با این مشکل با تلاش برای در یافتن این است که چگونه می شود بسیاری از آن چه که در حال حاضر ضایعات است را به سوخت قابل استفاده تبدیل نمود.اشعه نه تنها برای مردم خطرناک است بلکه مواد شیمیایی مورد نیاز برای جدا سازی را نیز تجزیه می کند و ممکن است خوردگی را تسریع کرده و به تجهیزات مورد استفاده در این فرایندها آسیب برساند.

محدوده مشکل زباله

یک راکتور قدرت معمولی (1 GWe) سالانه حدود 27 تن سوخت مصرف شده تولید می کند تا بتواند برق مورد نیاز 700000 خانه را تولید کند (با فرض این که یک خانه متوسط سالانه حدود 11000 کیلو وات ساعت مصرف می کند و یک نیروگاه قدرت، دارای یک ضریب ظرفیت متوسط 85 درصدی است). برای مقایسه، یک کارخانه زغال سنگ با قدرت مشابه، 400000 تن خاکستر تولید می کند.

ظرفیت انرژی هسته ای جهان در حدود 370 گیگاوات است که معادل حدود 10 هزار تن سوخت مصرف شده است که هر سال در سراسر جهان تولید می شود.ظرفیت انرژی هسته ای جهان در حدود 370 گیگاوات است که معادل حدود 10 هزار تن سوخت مصرف شده است که هر سال در سراسر جهان تولید می شود. میزان کل سوخت مصرف شده در جهان (تا سپتامبر 2014) حدود 270، 000 تن بوده است که از این میزان ایالات متحده حدود 70، 000 تن ذخیره می کند.