تراش های معروف سنگ زمرد

اولین بلور مصنوعی آن در سال 1848 میلادی توسط آ.و. ورنوی در آزمایشگاه تولید شد و تا به امروز تکنیک تولید آن تکامل یافته.

• نوع سنتز شده لنیکس: این سنگها سنتز شده به صورت بلورهای چهارگوش و نه منشورهای هگزاگونال رشد می کنند. ضریب شکست نوری آنها قدری از نوع طبیعی پایین تر است.
• نوع سنتز شده هیدروترمال: ناخالصی های مشخصه شامل اشکال پرمانند (Feathers) از مایعات دوفازی و بلورهای میخی شکل میکروسکپی و ساختارهای رشد شناور کشیده می باشند.
• نوع سنتز شده فلاکس: در این روش زمردهای سنتتیک رشد یافته در آزمایشگاه به روش ذوب است و می توانند دارای ناخالصی هایی مانند اثر انگشت ولی در ابعاد بزرگ تر باشند و همچنین آثار به جای مانده از فرآیند فلاکس در آنها پدیدار است.
• نوع سنتز شده ریجنسی: این نمونه با روش اصیل لیند (Linde) و شیوه یونیون کاربید سنتز شده اند. ضریب شکست نور مشابه نوع طبیعی دارند، گرچه وزن مخصوص آنها قدری پایین تر و 2.68 می باشد. محتوی آهن آنها بسیار کم است و در زیر اشعه ماورا نور چراغ قوه و یا اشعه بنفش موج کوتاه و فلورسانس قرمز رنگ قوی دارند.

این گوهر دارای بلوربندی هگزاگونال، کلیواژ (رخ) ندارد و تورق های آن به صورت موازی موازی با صفحه انتهایی می باشد. بیشتر آنها دارای درز و شکافهای سطحی می باشند که موجب می شود سوار کردن و پاک کردن آن در کنار سختی بالای این کانی و از طرف دیگر شکنندگی بالا کار تراش را سخت نماید.

با این حال این موانع از تلاش و خواسته جواهر تراشان نشده و آنها معمولا از سبکی که به "تراش زمردی (Emerald Cut)" یا چهارگوش معروف است استفاده می کنند. این نوع تراش که درواقع نوعی از طرح تراش پله کانی است صفحاتی را در چهار گوش آن ایجاد کرده که علاوه بر درخشندگی و زیبایی، مقاومت آن را در برابر فشارهای فیزیکی یا مکانیکی افزایش می دهد.همچنین نوعی تراش اشکی آن نیز وجود دارد.

چنانچه سنگ زمرد با رنگ زرد و مات و غیر شفاف و یا دارای ناخالصی های فراوانی در خود باشد باید از تراش کابوشن (Cabochon) یا همان تراش گرد استفاده می کنند. این نوع تراش به صورت نیمکره و بیضی شکل بوده و بیشتر در انگشتر های جواهر سنگی کاربرد دارد. در صورت کیفیت پایینتر معمولا آن را به صورت مهره تسبیح و گردنبند درمی آورند.