تولید گوگرد از رسوبات گوگرد عنصری

گوگرد از رسوبات عمیق لایه های آهکی حاوی گوگرد، با فرایند فراش استخراج می شود. در این فرآیند، آب پیش گرم، با دمای حدود 165 درجه سانتی گراد، از طریق لوله بیرونی سه لوله هم مرکز به داخل چینه لایه لایه ی رسوب منتقل می شود. گوگرد در نتیجه نفوذ آب داغ ذوب می شود.

هوای فشرده از داخل لوله مرکزی به پایین تزریق شده، باعث می شود تا گوگرد مذاب از داخل لوله میانی با فشار به سمت بالا هدایت شود. این فرایند تا عمق 80 متر قابل اجراست و تولید یک چاه به میزان 300 تن در روز هم می رسد. چنانچه رسوبات در عمق کمی قرار داشته و به سطح زمین نزدیک باشد، می توان به استخراج کانه گوگرد مبادرت ورزید.

این روش تولید گوگرد از کانه های گوگردی با یک فرایند ذوب نیز امکان پذیر است که در آن حرارت لازم با سوزاندن خود گوگرد (روش سیسیلی) تأمین می شود. همچنین تولید گوگرد از کانه های مزبور از طریق تقطیر در دماهای بالای 440 درجه سانتی گراد، امکان پذیر است.

ابتدا بر روی گازهای واکنش حاصل از محفظه احتراق در بویلرهای حرارت اتلافی، عملیات سرمایش صورت می گیرد تا دما به 300 درجه سانتی گراد برسد. سپس در یک رآکتور پر شده از یک کاتالیست کبالت مولیبدن با پایه آلومینا، عملیات تبدیل دنبال می شود. پس از عملیات تراکم و تولید گوگرد در دماهای زیر 170 درجه سانتی گراد، گازهای واکنش در یک راکتور ثانویه (و در صورت لزوم پس از آن در رآکتور سوم) در 220 درجه سانتی گراد بر روی آلومینیوم اکسید بسیار فعال، به گوگرد تبدیل می شود.

بهره کل در این مرحله به 96 تا 98 درصد خواهد رسید. میزان گوگرد در گازهای مازاد باید از طریق گازشویی تا 10PPM کاهش یابد. برخلاف روش کلاسیک کلاوس که در آن محتوای اکسیژن در هوا از 30% تجاوز نمی کند، در روش کلاوس اکسیژن پایه، میزان محتوای اکسیژن را تا 80% و یا حتی 100% افزایش می دهند. این فرایند در مقیاس وسیع صنعتی در سال 1985 میلادی به بهره برداری رسید.

از طریق عملیات اختلاط با گاز بازچرخشی حاصل از اولین مبرد گوگرد، می توان از بکار بردن حرارت بیش از حد در محفظه احتراق جلوگیری کرد. این فرایند در مقایسه با فرایند کلاسیک کلاوس این حسن را دارد که از میزان گازهای زائد تا 35% می کاهد.