انواع پلیمرها در تصفیه آب

انواع پلیمرها در تصفیه آب:

پلیمرهایی که در تصفیه آب استفاده می شوند قابل حل در آب هستند و بیشتر به صورت سنتزی هستند اما انواع طبیعی آن نیز استفاده می شود. پلیمر ها بر اساس نوع ماهیت یونی آن ها به 3 دسته تقسیم می شود:

• کاتیونی.
• آنیونی.
• غیر یونی.

به صورت کلی پلیمرهایی که دارای بار پلی الکترولیت نامیده می شوند. اما این نوع از نام گذاری همیشه هم صادق نیست.

پلی الکترولیت های کاتیونی:
انواع بسیاری از پلیمرهای کاتیونی وجود دارد. ساختار این نوع از پلیمرها در شکل زیر نمایش داده شده است. معمولا اما نه همیشه، آمونیوم های نوع چهارم صرف نظر از دارای بار سطحی مثبت هستند و جز پلی الکترولیت های قوی محسوب می شوند. پلیمر های الکترولیتی ضعیف که در محیط های اسیدی خاصیت کاتیونی پیدا می کنند نیز وجود دارند.

• پلی دی آلیل دی متیل آمونیوم کلراید.
• اپی کلرو هیدرین / دی متیل آمین.
• پلی آکریل آمید کاتیونی.
• پلیمرهای کاتیونی طبیعی مانند کیتوسان.

پلی الکترولیت های آنیونی:
بیشترین پلیمرهای آنیونی شامل گروه های کربوکسیلیک اسید اسیدی ضعیف می باشد در نتیجه در این نوع از پلیمرها چگالی بار به pH وابسته است.

پلی اکریل آمید های آنیونی:
پلیمرهای کربوکسیلیک اسید با وزن مولکولی بالا که از مشتقات پلی آکریل امید می باشند به طور گسترده به عنوان لخته ساز در فرآیند تصفیه استفاده می شود.

پلیمر های آنیونی طبیعی:
برخی از این پلیمرها مانند سولفات دکستران می باشند.

مکانیسم عملکرد:
مکانیسم اثر استفاده از پلیمرها به عنوان لخته ساز به صورت زیر خلاصه می شود:

• پل زنی پلیمری.
• خنثی سازی بار که شامل اثر پچ الکترو استاتیک می شود.
• لخته سازی دفعی (لخته سازی دفعی که به حضور پلیمرهای حذب نشده بر می گردد در تصفیه آب از اهمیت بالایی بر خوردار نیست و در این بخش به /ان پرداخته نمی شود.).

بقیه پارامتر ها به میزان جذب پلیمرها بر روی ذرات آلاینده بستگی دارد و در مرحله اول حذب پلیمرها مطرح می شود.