سمیت پلیمرها مورد استفاده در تصفیه آب

سمیت پلیمرها مورد استفاده در تصفیه آب:
پلیمرهای آنیونی یا غیر یونی که به طور معمول استفاده می شوند دارای سمیت و خطر کمتری هستند.

انواع پلیمرهای کاتیونی به خصوص برای محیط های آبی دارای سمیت بیشتری هستند.نگرانی ها درباره استفاده از پلی الکترولیت ها در تصفیه آب آشامیدنی باعث شد که ژاپن و سوییس اجازه استفاده از این نوع پلیمرها را برای آب های آشامیدنی ندهند. اما آلمان و فرانسه قوانین سخت گیرانه تری در این حوزه اعمال کرده است.

نکته قابل توجه در باره این نوع از پلیمرها این است که مونومر های آن ها سمی تر است. سطح مونومر ها به خصوص در هنگام استفاده از محصولات و مشتقات آکریل آمید به شدت کنترل می شود. به صورتی که بیشترین مقدار مجاز آکریل آمید آزاد 025/0 % است.

باقی مانده در آب آشامیدنی باید زیر 0.5 میلی گرم در لیتر باشد. برای پلیمر PDADMAC محدوده مجاز مونومر تا 5/0 درصدر در اروپا و 2 % در آمریکا است. بر اساس گزاش موسسه ملی سلامت محدوده مجاز برای استغاده در آب اشامیدنی به شرح زیر است(Bolto and Gregory 2007).

جذب پلیمرها:
اگر وابستگی بین پلیمرها و سطح ذرات وجود داشته باشد در این صورت جذب پلیمرها اتفاق می افتد. در واقع از نظر اندازه این وابستگی بین پلیمر و سطوح نیاز نیست خیلی بزرگ باشد.

برای پلیمرهایی با طول زنجیره بلند شانس جداشدن تمام قسمت هایی از پلیمر به طور همزمان که متصل هستند بسیار کم است.

برای این دلیل، جذب پلیمر ها معمولا برگشت ناپذیر در نظر گرفته می شود. مدل های مختلفی برای مکانیسم های جذب پلیمرها وجود دارد که در شکل زیر آورده شده است: