تخلیه فضولات قطار و هواپیما

در گذشته مسافران هواپیما به جای توالت از سطل استفاده می کردند و بعد محتویات این سطل ها از بالا روی زمین خالی می شد. اما به تدریج هواپیماها مجهز به توالت های بهتری با تکنولوژی جدید شدند. توالت‌هایی که امروزه در هواپیما وجود دارند در سال 1975 توسط جیمز کمپر اختراع و برای نخستین بار در سال 1982 در یک هواپیمای بوئینگ کار گذاشته شدند.

این سیستم با یک مایع آبی رنگ به نام Skykem (یک ماده پاک کننده پوشاننده غیر چسبنده) و یک مکنده خلا کار می کند. هنگامی که دکمه فلاش را فشار می دهید دریچه ای در کف کاسه توالت باز می شود و خلا هوایی در کف توالت ایجاد می کند. در نتیجه محتوای توالت به همراه مایع آبی رنگ به داخل یک سیستم بسته فضولات وارد می شود.

خوشبختانه مخزن حاوی پساب ها، ضامنی خارج از هواپیما دارد. بنابراین امکان ندارد که خلبان سهوا پساب‌ها را در آسمان خالی کند و روی خانه ها بریزد. در پایان پرواز در فرودگاه مخزن فضولات با مکش به درون یک مخزن پشت کامیون فرستاده می شود. این کار حدود 10 دقیقه طول می کشد. هنگامی که این مخزن پر شد در محل دفع فضولات فرودگاه تخلیه می شود.

بیشتر قطارهای مسافرتی دارای توالت مخصوص به خود هستند که در انتهای هر واگن قرار گرفته است. توالت‌هایی که در قطارها وجود دارند نیز با کمک مکنده خلا کار می کنند و با فشار دادن دکمه فلاش فضولات به یک محفظه بسته وارد می شود که نحوه تخلیه آن در قطارهای مختلف متفاوت است.

یکی از روش های سنتی که برای تخلیه فضولات در قطار به کار برده می شود تخلیه فضولات بدون تجزیه آن به زمین های اطراف ریل و داخل ریل است که به شدت موجب آسیب رسیدن به محیط زیست، ریل ها و کارگران راه آهن می شود.

برخی از قطارها دارای محفظه کمپوست هستند و پیش از آزاد کردن محتوای خود روی ریل آن را با کلرین تجزیه می کنند. سیستم تخلیه برخی از قطارها نیز مانند هواپیما است در این سیستم شلنگی را به محفظه تخلیه قطار وصل می کنند و محتوای داخل آن را با مکش به درون تانکرهایی که در ایستگاه قرار گرفته‌اند تخلیه می‌کنند.