مشکلی که خودرو های اینترنتی برای شرکت های بیمه ایجاد کرده اند

«خودروی شخصی با کاربری مسافربری» موضوعی بود که قبل از راه اندازی تاکسی های اینترنتی به شکل کم رنگی وجود داشت اما با ورود اپلیکیشن هایی مثل اسنپ و تپسی بیش از پیش اهمیت پیدا کرد. روزانه تعداد زیادی سفر درون شهری به وسیله ی رانندگان خودروهای شخصی انجام می شود.

این درحالی است که بیمه ی شخص ثالث این نوع خودروها با کاربری شخصی صادر شده و تناسبی با کاربری خودرو ندارد. در نتیجه ریسکی که شرکت بیمه در قبال اشخاص ثالث تقبل کرده با حق بیمه ای که از رانندگان دریافت می کند متناسب نیست.

از طرف دیگر طبق اصلاحیه ی جدید بیمه ی شخص ثالث، خسارت اشخاص ثالث آسیب دیده حتی در صورت تقصیر و عدم اعتبار بیمه نامه، باید توسط شرکت بیمه یا صندوق خسارات بدنی پرداخت شود. این درحالی است که شرکت بیمه می تواند خسارت پرداختی را از راننده ی مسبب حادثه مجددا دریافت کند. در نتیجه شرکت بیمه یا صندوق خسارات بدنی متحمل خسارت زیادی می شوند و در نهایت راننده ی خودروی شخصی، زیان دیده ی اصلی این ماجرا است.

این در حالی است که طبق قوانین منتشر شده در سایت اسنپ، این شرکت به رانندگان اعلام کرده، مسئولیتی در قبال محموله یا مسافران آسیب دیده ندارد. البته طبق اطلاعیه ی جدید اسنپ، این شرکت اقدام به ارائه ی بیمه ی ثالث با همکاری بیمه ی سامان کرده است که خود قدم خوبی در زمینه ی جلوگیری از ضرر احتمالی رانندگان در آینده می باشد. اما این که چه تعداد راننده اقدام به بیمه کردن خودروهای خود می کنند مسئله ای است که در آینده قابل بررسی است.

موضع شرکت های بیمه در حوادث و تصادفات چیست

سوال اصلی این جا است که شرکت بیمه تا چه حد در حوادث و تصادفات این چنینی با راننده ی مقصر همکاری می کند. ابهامات زیادی درباره ی نحوه ی پرداخت خسارت از طرف شرکت بیمه وجود دارد. اما بر اساس مشاهدات، همه ی شرکت های بیمه در پرداخت خسارت رویه ی مشترکی را درپیش نگرفته اند.

اعمال قاعده ی نسبی و عدم پرداخت خسارت به طور کامل

به طور کلی شرکت بیمه حق دارد با استناد به قاعده ی نسبی، قسمتی از خسارت را پرداخت نکند. بعضی از شرکت ها بر اساس همین قاعده، خسارت مالی و جانی شخص ثالث را به طور کامل پرداخت نمی کنند. برای مثال اگر حق بیمه ی خودرو با کاربری مسافربری 20 درصد از حق بیمه ی خودرو از کاربری شخصی بیش تر باشد، 20 درصد خسارت مالی و جانی شخص ثالث باید توسط راننده ی مقصر پرداخت شود.

درنتیجه قاعده ی نسبی بر اساس تفاوت حق بیمه با کاربری مسافربری و کاربری شخصی اعمال می شود. البته عدم پرداخت خسارت توسط شرکت بیمه به این معنا نیست که شخص آسیب دیده نمی تواند باقی خسارت را از راننده ی مقصر بگیرد. مسافر آسیب دیده حق دارد با طرح شکایت باقی خسارت را از راننده ی مسبب حادثه دریافت کند.

بعضی شرکت ها بدون توجه به کاربری خودرو خسارت را پرداخت می کنند

نکته ی جالب این است که بعضی از شرکت ها بدون توجه به این که فرد با خوردوی شخصی اقدام به حمل مسافر کرده، خسارت مالی و جانی ثالث را پرداخت می کنند. این درحالی است که بیمه ی شخص ثالث عموما برای شرکت های بیمه زیان ده است. چرا که این بیمه شامل پوشش مال و جانی است و حق بیمه ای که شرکت از بیمه گذاران دریافت می کند قابل مقایسه با خسارتی که در قالب دیه، هزینه پزشکی و خسارات مالی پرداخت می کند نیست.

بی توجهی نمایندگان و شرکت های بیمه به این مورد در زمان صدور بیمه نامه یا پرداخت خسارت به ضرر خودشان است. اما با توجه به زیان ده بودن بیمه ی ثالث و امکان اعمال قاعده ی نسبی، به نظر می رسد تعداد شرکت هایی که با اعمال قاعده ی نسبی بخشی از خسارت را پرداخت نمی کنند بیش تر از شرکت هایی باشد که خسارات را تمام و کمال پرداخت می کنند.

عدم آگاهی رانندگان نسبت به عدم پرداخت خسارت توسط شرکت بیمه

نکته ی قابل تامل این است که تعدادی از رانندگان اطلاعاتی درباره ی اهمیت ذکر کاربری خودرو ندارند. بعضی از آنان نمی دانند اگر کاربری خودرو را به درستی اعلام نکنند نمی توانند خسارات را به طور کامل از بیمه دریافت کنند.لازم است شرکت ها و نمایندگی ها در زمان فروش بیمه آگاهی لازم را به مشتریان بدهند.

آن هم در شرایط فعلی که بخش قابل توجهی از جامعه در سرویس های آنلاین تاکسیرانی مثل اسنپ و تپسی فعالیت می کنند. از طرفی رانندگان باید بیمه ی متناسب با کاربری خودروی خود را تهیه کنند تا در صورت وقوع حادثه دچار مشکل نشوند.