صادرات کنسرو ماهی

صادرات کنسرو ماهی:
پایان پذیر بودن منابع طبیعی و از جمله نفت از عواملی است که نقش صادرات غیر نفتی را پر رنگ تر می‌کند. کشور ما به دلیل داشتن سه ساحل دریایی از موقعیت قابل توجهی برای تولید و صید ماهی و فراورده‌های دریایی برخوردار است.

در کشور ما ماهی به طور عمده از دریای خزر در شمال و خلیج فارس و دریای عمان در جنوب صید می‌شود. از جمله فرآورده‌های ماهی که نقش پررنگی در زندگی مدرن امروزی دارد تون یا کنسرو ماهی است.

تولید کنسرو به شکل امروزی حدود سال 1347 در ایران رسمیت یافت. آن زمان حدود 2 یا 3 برند مشخص در این حوزه در بازار حضور داشت که عمدتا هم به مصرف خاص می‌رسید. در این سال‌ها بود که روس‌ها در شاهی سابق و قائمشهر فعلی با تعهد به تولید کنسرو خوراک لوبیا نخستین کنسرو‌ها را برای ارتش تولید کردند.

فرمول تولید این کنسرو از روسیه وارد شده بود و این شرکت در کنار آن انواع دیگری از کنسروها را هم روانه بازار کرد. پس از گذشت چند سال و با ظهور چهره‌های جدید در عرصه تولیدات غذایی کنسروجات تقریبا بزرگان قوم از صحنه رقابت حذف شدند و برندهای صاحب نامی چون یک و یک، مهرام و چین چین خراسان وارد میدان شدند.

مقصد عمده صادراتی کنسروهای غیرگوشتی کشورهای عراق، افغانستان، ترکمنستان، پاکستان و امارات و انواع کمپوت میوه به کشورهای عراق، افغانستان، کویت، امارات و پاکستان صادر می‌شود. با توجه به بازار شناخته شده ایران در خاورمیانه و به ویژه خلیج فارس و با توجه به نزدیکی این بازارها و در نتیجه کاهش هزینه‌های حمل و نقل و همچنین مزیت استفاده از علامت حلال بر روی محصولات غذایی در کشور‌های اسلامی بازار بالقوه‌ای جهت صادرات محصولات کنسروی ایران به کشورهای حاشیه خلیج فارس به وجود خواهد آورد.

اگرچه اهمیت حضور در بازارهای بین المللی و فعالیت صادراتی به عنوان موتور محرک اقتصاد کشورها آشکار شده است ولی واقعیت آن است که بسیاری از کشورها علیرغم داشتن پتانسیل‌های مناسب نتوانسته‌اند در حیطه صادرات عملکرد مناسبی داشته باشند. شناسایی موانع صادراتی و ارائه راهکار مناسب برای آن‌ها موضوع مورد پژوهش محققان در این حیطه بوده است.

موانع عمده بر سر راه صادرات کنسرو به شرح زیر است:

1.  وجود رقابت شدید خارجی.
2.  فقدان دانش و اطلاعات کافی در مورد صادرات.
3.  درک ناکافی از رویه های پرداخت صادراتی.
4.  مشکلات مربوط به یافتن بازارهای صادراتی.