آنتیموان از گذشته های دور شناخته شده بود. این عنصر گاهی اوقات به صورت آزاد در طبیعت یافت می شد اما به طور عمده از کانی های استیبنایت و والنتینایت استخراج می شده است.
نیکلاس لمری، شیمیدان فرانسوی اولین فردی بود که آنتیموان و ترکیبات آن را به طور علمی بررسی کرد. او یافته های خود را در سال 1707 منتشر کرد. آنتیموان در حدود %0.00002 پوسته زمین را تشکیل می دهد.
ایزوتوپ های آنتیموان
کاربردهای آنتیموان
آنتیموان شبه فلزی ترد و هادی ضعیف گرما و الکتریسیته است. آنتیموان با درجه خلوص خیلی بالا برای ساخت تجهیزات نیمه هادی مانند دیودها و آشکارساز مادون قرمز استفاده می شود.
آنتیموان با سرب برای بالا بردن دوام سرب آلیاژسازی می شود. آلیاژهای آنتیموان همچنین در باطری ها، فلزات کم اصطکاک و پوشش کابل ها استفاده می شود.
ترکیبات آنتیموان برای ساخت مواد ضد آتش، رنگ ها، مواد میناکاری سرامیکی، شیشه و سفالگری استفاده می شود. مصریان باستان از آنتیموان به شکل استیبنایت برای سیاه کردن چشم استفاده می کردند.
اثر آنتیموان بر سلامتی انسان
تماس فرد با آنتیموان از طریق تنفس گرد و خاک آن، نوشیدن آب و خوردن غذاهایی که حاوی این ماده هستند رخ می دهد.همچنین از طریق تماس پوست با خاک، آب و موادی که حاوی این عنصر هستند آلودگی ایجاد می شود.
تنفس آنتیموان که با اکسیژن در فاز گازی ترکیب شده است یک خطر برای سلامتی محسوب می‌شود. تماس با مقادیر بالای آنتیموان برای مدت طولانی سبب سوزش چشم ها، پوست و ریه می شود. اگر تماس ادامه یابد مشکلات جدی تری اعم از بیماری های ریوی، مشکلات قلبی، اسهال، استفراغ و زخم معده ایجاد می شود.
مشخص نیست که آیا آنتیموان منجر به سرطان و یا شکست در باروری می شود یا خیر. این عنصر یک دارو برای عفونت های انگلی محسوب می شوند ولی افرادی که از این دارو با دز بالا استفاده کرده بودند، با اختلالاتی در وضعیت سلامتی خود رو به رو شدند.
|
|
|
|
| نماد اعتماد الکترونیک | نشان ملی ثبت | گواهی شامد ارشاد |
© کلیه حقوق مادی و معنوی این وب سایت متعلق به داده پردازان هومان پویان می باشد.
