تأثیر محیطی بلوک های بتنی

گرمای زمین
بیشترین تأثیر محیطی که تولید بلوک های بتنی در بر دارد، به دلیل استفاده از سیمان است. تولید سیمان چیزی بین 5 تا 7 درصد از انتشار کربن دی اکسید جهانی را متحمل می شود. 40 درصد از تولید سیمان به واسطه استفاده از سوخت های فسیلی (معمولا ذغال سنگ) برای ایجاد گرمای 1500 درجه ای کوره های سیمان و 60 درصد باقی مانده از دگردیسی سنگ آهک در دمای بالا که اصطلاحاً کربناته کردن نام دارد، می باشد.

استخراج مصالح
بیشتر مصالح از منابع زمینی استخراج می شوند، با این حال تقریبا 20 درصد از شن، ماسه و سنگ ریزه ها از لایروبی بستر دریا به دست می آید. استخراج، پردازش و انتقال مصالح زمینی باعث تخلیه منابع، تخریب چشم اندازها و مصرف آب و انرژی می شود. استخراج دریایی باعث ایجاد تداوم در بحث تأثیر بلند مدت لایروبی دریا، فرسایش ساحلی، ماهیگیری و دیگر مباحث زندگی دریایی شده است.

کاهش اثرات زیست محیطی
بهترین جایگزین برای سیمان، خاکستر حاصل از انفجار درکوره گرانول زمینی است که می تواند تا 50 درصد جایگزین سیمان پورتلند در ترکیبات بتنی شود. در حال حاضر خاکستر پودر شده حاصل از سوخت، به عنوان جایگزین سیمان استفاده می شود. از این جایگزین، 15 درصد در حفظ بهینه مقاومت فشار در بلوک های متراکم و 50 درصد در بلوک های اسفنجی استفاده می شود.

محصولاتی در بازار در دسترس هستند که از ترکیب مصالح قابل بازیافت با مصالح دست نخورده استخراج شده تولید شده اند. با وضع شدن قانون مالیات مصالح، که در سال 2002 برای کاهش تأثیرات زیست محیطی انجام شد، صنعت بتن سازی به دنبال جایگزینی برای استفاده از 30 میلیون تن نخاله های ساختمانی تولید شده در ایالات متحده در سال می گردد. نوع خاصی از مصالح بازیافتی، مصالح بتنی بازیافت شده هستند که عملکرد آن ها به نسبت مصالح بازیافتی برتری داشته و تا 20 درصد جایگزین مصالح دست نخورده در بتن سازی می شود.

مصالح دست دوم
مصالح دست دوم، مصالح جانبی حاصل از استخراج های دیگر یا عملیات صنعتی می باشند. استفاده از مصالح دست دوم (ضایعات معدن، ماسه های ریخته گری و خاکستر حاصل از انفجارها) در بتن سازی باعث کاهش تقاضای مصالح طبیعی می شود، در حالی که هم زمان انتقال مقادیر قابل توجهی از ضایعات از محل تخیله نخاله های ساختمانی صورت می گیرد.